Rodzaje drzewek – jodła kaukaska i świerk srebrny

Świerk pospolity

(Picea abies)

Jest to jedyny gatunek świerka występujący naturalnie na terenie naszego kraju. Lasów, w których występuje ten rodzaj świerka jest w Polsce sporo. Są też szkółki drzew leśnych. Zarówno w lasach jak i w takich szkółkach drzewka należy przerzedzać, stąd większość z nich często trafia w odpowiednie punkty sprzedaży drzewek bożonarodzeniowych. Jak wiadomo, gałązki tego gatunku są cienkie, igliwie bardzo kłujące, a po wstawieniu go nawet do naczynia z wilgotnym piachem, po kilku dniach zaczyna się osypywać. Natomiast unoszący się zapach jest bardzo prawdziwy, przyjemny i świąteczny.

Świerk srebrny

(Picea pungens) – często nazywany „kłującym”

Do Europy został przywieziony z Północnej Ameryki w 1860 roku. Igliwie ma wyraźny, niebieski odcień, którego intensywność zależy zarówno od rodzaju, jak i witalności. Jako drzewko bożonarodzeniowe służy nie zbyt długo, gdyż jak i w zwyczajnym świerku szybko zaczyna się osypywać mocno kłujace igliwie. Jednakże należy też zaznaczyć dobre cechy tego świerka – ma bardzo mocne gałęzie, które wytrzymają najbardziej ciężkie ozdoby świąteczne, a nawet prawdziwe świece.

Jodła szlachetna

(Abies procera albo sin. Abies nobilis)

Pochodzi z zachodniej części Ameryki Północnej. Do Europy została przywieziona po raz pierwszy dopiero w 1930 roku. Jako drzewko bożonarodzeniowe uprawiana jest w Europie, zwłaszcza na plantacjach w Danii. Z tamtąd też trafia i do nas. Rozgałęzienie ma podobne jak jodła zwyczajna, rośnie wysoka, igliwie ma miękkie o kolorze niebieskawo zielonym, pachnie pomarańczą. Wzmocnić zapach można nacinając jej korę.

Jodła kaukaska

(Abies nordmanniana)

W wielu krajach jest popularnym drzewkiem bożonarodzeniowym. Nazwa pochodzi od fińskiego botanika Nordmann’a, który odnalazł tę jodłę na Kaukazie. Jodła ta w Europie służyła tylko jako ozdobne drzewko na święta. Posiada miękkie ale mocne, niekłujące, błyszczące, soczyście zielone igliwie. Korona tego drzewa rośnie ze wszystkich stron równomiernie. Jednakże w celu osiągnięcia wysokości do sufitu, musi rosnąc około pietnastu lat, co przekłada się na wyższą jej cenę.

Daglezja zielona-jedlica

(Pseudotsuga menziesii)

Rosła w Europie przed epoką lodowcową, natomiast po niej przetrwała tylko w Ameryce północnej. Europie wrócił ją szkocki botanik Douglas w XVIII wieku. Stąd nazwana też została jego imieniem. Jedlica ta jest jednym z głównych, dominujacych rodzaji drzew „cudzoziemskich” w Europie. Daglezja zielona ma miękkie, smukłe, niekłujące igliwie, które wydziela stosunkowo mocny zapach podobny do owoców cytrusowych. Uważa się, że jeżelli jedlica zostanie ścięta po pierwszych przymrozkach, to jej igliwie nie będzie się osypywało z gałęzi nawet po wyschnięciu. Natomiast ozdób należy uzywać tylko lekkich, gdyż smukłe, giętkie gałązki nachylą się i od tych najlżejszych ozdób.